donderdag 1 mei 2008

Larry Bird

Larry Bird

Volledige naam: Larry Joe Bird
Bijnamen: Larry Legend, The Hick From French Lick, The Basketball Jesus
Geboren: 7 december, 1956, West Baden, IN]
Positie: Small forward
Lengte:

6 ft 9 in (2.06 m)

Gewicht:

220 lb (100 kg)

College:

Indiana (niet gespeeld);
Indiana State (3 jaar)

NBA draft: 1978, Boston Celtics
6e overall

Larry Joe Bird (7 december 1956) is een voormalig Amerikaanse NBA basketbalspeler.

Bird werd geboren in West Baden Springs, uit het huwelijk tussen Georgia en Joe Bird. Hij groeide op in West Baded Springs en de nabij gelegen stad French Lick, waardoor hij de bijnaam 'The hick from French Lick' kreeg toebedeeld. Bird begon zijn basketball carrière in het Springs Valley Highschool team, waar hij nog steeds bekend staat als de meest productieve speler die ooit voor Springs Valley High uitkwam.

In het Jaar 1974 koos Bird voor Indiana university waar hij in het team van de beroemde basketball coach Bobby Knight terecht kwam. Bird voelde zich hier echter absoluut niet op zijn plaats en besloot na een maand deze universiteit al weer te verlaten, om na een tijdje terug te komen op college niveau bij de Indiana State university (ISU) Sycamores.

In 1978 al deed Bird mee aan de NBA draft. Hij werd toen als 6e speler in de draft geselecteerd door de Boston Celtics. Bird echter besloot toen nog een jaar voor de Sycamores te blijven spelen. De Celtics behielden desondanks het exclusieve recht om hem een jaar later te rekruteren.

In 1979 leidde Larry Bird zijn Sycamores naar de finale van het NCAA kampioenschap, om daar in één van de meest legendarische collegewedstrijden ooit, te verliezen van Michigan State University dat op dat moment onder leiding stond van Earvin Magic Johnson. Een wedstrijd waarin Bird 19 punten scoorde ten opzichte van de 24 van Magic Johnson. Van deze wedstrijd word tot op de dag van vandaag beweerd dat dit het begin was van de March Madness (de hedendaagse 'gekte' rondom de NCAA kampioenschappen die in maart plaats hebben).

Aan het eind van het basketballjaar '79 werd Bird uitgeroepen tot NCAA speler van het jaar, met gemiddelden van 30.3 punten per wedstrijd, 13.3 rebounds per wedstrijd, and 4.6 assists per wedstrijd.

Na het bittere verlies tegen Michigan State besloot bird ode overstap te maken naar de 'grote' jongens in de NBA, waar hij dankzij de draft van '78 terecht kwam bij de Boston Celtics.

Bird was door zijn buitengewone leiderschapskwaliteiten, spelinzicht, passing en een waanzinnig jumpshot meteen van grote invloed op het spel van de Celtics. Hij werd meteen in het jaar 1979 gekozen als Rookie of the year, ten koste van een zeer goed presterende Magic Johnson, die in dat zelfde jaar ook de overstap naar de NBA had gemaakt en als eerste in de NBA draft door de Los Angeles Lakers was gekozen. Bird speelde met name op de small forward en power forward posities.

Bird had in zijn rookie jaar gemiddelden van 21.3 punten per wedstrijd, 10.4 rebounds per wedstrijd en 4,5 assists per wedstrijd. Ook werd Bird in '79 als rookie geselecteerd voor het Eastern Conference Allstar Team, een prestatie die zich de komende 12 daarop volgende jaren zich steeds zou herhalen.

Bird speelde het klaar om onder meer met NBA legendes als Robert Parish en Kevin Mchale in totaal drie keer het NBA kampioenschap in de wacht te slepen. Samen met met Magic Johnson leidde hij de populariteit van het NBA basketball, dat tot dat moment wat in het slop was geraakt, weer naar nieuwe hoogten. Dit deden zij met name door de al jaren bestaande rivaliteit tussen de Celtics van Bird en de Lakers van Magic weer nieuw leven in te blazen.

gedurende zijn NBA carrière behaalde Larry Bird de zeer indrukwekkende gemiddelden van 24.3 punten per wedstrijd, 10.0 rebounds per wedstrijd en 6.3 assists per wedstrijd

Bird wordt nog steeds gezien als een van de allerbeste spelers in de geschiedenis van de NBA en is opgenomen in de Naismith Memorial Basketball Hall of Fame[1] in 1998. Bird werd in 1996 verkozen tot één van de 50 beste NBA-spelers ooit.

Na zijn sportcarrière werkte hij bij de Celtics van 1992 tot 1997. Van 1997 tot 2000 was Bird hoofdcoach voor de Indiana Pacers.

In 2003 werd hij president of basketball operations voor de Pacers, een positie die hij nog steeds bekleedt.

Trivia



Full Name: Larry Joe Bird
Born: 12/7/56 in West Baden, Ind.
High School: Springs Valley
(French Lick, Ind.)
College: Indiana State
Drafted by: Boston Celtics (1978)
Height: 6-9; Weight: 220 lbs.
Nickname: Larry Legend
Honors: Elected to Naismith Memorial Basketball Hall of Fame (1998); NBA champion (1981, '84, '86); NBA Finals MVP (1984, '86); NBA MVP (1984, '85, '86); Nine-time All-NBA First Team (1980-88); All-NBA Second Team (1990); All-Defensive Second Team (1982, '83, '84); NBA Rookie of the Year (1980); One of the 50 Greatest Players in NBA History (1996); Olympic gold medalist (1992).
Complete Bio | Summary | Complete Stats

Once every generation or so, a player comes along who can truly be called a superstar. Larry Bird was such a player.

For 13 seasons with the Boston Celtics, from 1979-80 through 1991-92, Bird personified hustle, consistency and excellence in all areas of play--as a scorer, a passer, a rebounder, a defender, a team player, and, perhaps above all, as a clutch performer. Bird was so self-confident that he was known to waltz up to the opponents' bench before tipoff and predict a 40-point performance for himself. He was such a deadly shooter that he sometimes practiced three-pointers with his eyes closed. Among Bird's contemporaries, perhaps only, Earvin "Magic" Johnson was considered a better passer, a player who he would inextricably be linked with forever. Few played tougher than Bird, who would leap into crowds and over press tables for loose balls.


Bird was a 12-time All-Star and won three straight regular-season MVP awards (1984-86).
Andrew D. Bernstein/NBAE/Getty Images
Bird was the embodiment of "Celtics Pride." He was a classy, confident, hardworking player who thrived on pressure and inspired teammates to excel. Like Bob Cousy, Bill Russell, John Havlicek and Dave Cowens, the low-key Bird force the spotlight upon himself, but rather one who brought out the best in the players around him. But even those legendary players didn't fill Boston Garden, wowing fans and dominating games as Bird did.

Bird helped rebuild a Celtics franchise that had been suffering from substandard play and poor attendance in the late 1970s. With Bird as the focal point of a well-rounded squad, the Celtics won three NBA titles and 10 Atlantic Division crowns. In addition to his three championship rings, Bird piled up an awesome collection of personal achievements. He became only the third player (and the first non-center) to win three consecutive NBA Most Valuable Player Awards. He was a 12-time All-Star, a two-time NBA Finals MVP and a nine-time member of the All-NBA First Team. He led the league in free-throw percentage four times.

An obsessive perfectionist, Bird was idolized by Celtic fans and basketball purists of all allegiances. His last-second heroics, ranging from seemingly impossible reverse layups to miraculous 35-foot bombs over multiple defenders, never ceased to amaze those who followed his career.

"Larry Bird has helped define the way a generation of basketball fans has come to view and appreciate the NBA," said Commissioner David J. Stern when Bird retired due to a painful back condition in 1992, after capturing a gold medal with the original Dream Team at the Olympics in Barcelona.

Bird's legend was born in the tiny town of French Lick, snuggled in Indiana's corn country, where his family led a spartan life. French Lick had a population of 2,059, most of whom came out to watch Springs Valley High School's home games in a state that takes its schoolboy basketball very seriously. Attendance often reached 1,600--and they were all there to watch the blond-haired shooting whiz with a funny smile named Larry Joe Bird.

Following a sophomore season that was shortened by a broken ankle, Bird emerged as a star during his junior year. Springs Valley went 19-2 and young Larry became a local celebrity. Fans always seemed to be willing to give a ride to Bird's parents, who couldn't afford a car of their own. As a senior Bird became the school's all-time scoring champion and about 4,000 people attended his final home game.

Bird found the transition to college life difficult. He started out as an Indiana Hoosier but later left the school and team coached by the legendary Bobby Knight's team. Then he left the local junior college, Northwood Institute. Finally Bird enrolled at Indiana State, which had posted 12-14 records in each of the two previous years and where the pressure was not quite the same as at Indiana, a perennial Big Ten power and national title contender.

Home-game attendance hovered around 3,100 when Bird arrived at Indiana State, but as he had done in Springs Valley, Bird single-handedly packed the house and elevated his team to respectability and more. He averaged better than 30 points and 10 rebounds for the Sycamores during his first campaign. Season-ticket sales tripled. TV stations showed film clips of Bird instead of commercials. Students skipped class to line up for tickets eight hours before tipoff.

"Larry Bird Ball" was the most popular sport in Terre Haute.

The Sycamores went undefeated and reached No. 1 in Bird's senior year--that is, until a Michigan State team featuring a 6-9 guard named Earvin "Magic" Johnson knocked them off in the 1979 NCAA Championship Game, one of the most widely watched showdowns in basketball history. Bird was named the 1978-79 College Player of the Year and left ISU as the fifth-highest scorer in NCAA history. The Sycamores had gone 81-13 during Bird's three-year career.

The Boston Celtics had selected him in the 1978 NBA Draft, hoping that Bird, who had become eligible for the NBA after his junior year, might forgo his senior season-but knowing he was worth the wait even if he didn't. In 1977-78 the Celtics had compiled a 32-50 record, their worst since 1949-50. When Bird elected to return to Indiana State for one more year the Celtics dipped to 29-53, but Bird finally came to Boston for the 1979-80 campaign and sparked one of the greatest single-season turnarounds in NBA history.

The 1979-80 Celtics improved by 32 games to 61-21 and returned to the top of their division. Playing in all 82 contests, Bird led the team in scoring (21.3 ppg), rebounding (10.4 rpg), steals (143), and minutes played (2,955) and was second in assists (4.5 apg) and three-pointers (58). Although Magic also turned in an impressive first season for the NBA-champion Los Angeles Lakers, Bird was named NBA Rookie of the Year and made the first of his 12 trips to the NBA All-Star Game.

An offseason trade that many consider the most lopsided in NBA history brought center Robert Parish and sixth man Kevin McHale to Boston, and they teamed with Bird and veteran Cedric Maxwell in a frontcourt that carried the Celtics to the NBA Championship in 1980-81. Boston survived a memorable Eastern Conference Finals series against Philadelphia in which the Celtics bounced back from a 3-1 deficit and posted come-from-behind victories in each of the last three games, then took the title over Moses Malone and the Houston Rockets in a six-game NBA Finals. Bird once again led the team in points (21.2 ppg), rebounds (10.9 rpg), steals (161), and minutes (3,239).

Fans were filling not only Boston Garden, which sold out the final 541 games of Bird's career, but arenas all over the country to witness Bird's exploits. Along with Magic, Bird was revitalizing the NBA, helping the league live up to its new slogan, "NBA Action: It's FAN-tastic." After only two seasons, fans, coaches and players knew exactly what Bird was all about: big numbers and clutch performances. Bird's concentration and composure were unmatched. He was unflappable and virtually unstoppable. The hours he had spent working on his shot as a youngster paid big dividends in the NBA. No other player in his era was as good or as consistent a shooter as Bird.

Bird was the embodiment of "Celtics Pride." He was a classy, confident, hardworking player who thrived on pressure and inspired teammates to excel.

In 1981-82, Bird made the first of his three consecutive appearances on the NBA All-Defensive Second Team-even though he was relatively slow and not the greatest one-on-one defender, his anticipation and court sense made him peerless as a team defender. As many observed, he would see plays not as they were developing, but before they developed.

Bird finished runner-up to Moses Malone for the NBA Most Valuable Player Award, as he would the following year. Bird's 19 points in the 1982 NBA All-Star Game, including 12 of the East's last 15, earned him the game's MVP trophy. It wasn't until 1983-84, however, that the Celtics returned to the NBA Finals. By that time Bird's scoring average had reached the mid-20s, and he was averaging upwards of 7 assists. He also hit nearly 90 percent of his free-throw attempts.

Coming off the first of his three consecutive MVP seasons, the third man to achieve that feat after Russell and Chamberlain, Bird helped the Celtics to a seven-game triumph against the Los Angeles Lakers in the 1984 NBA Finals. It was Bird's first postseason meeting with Magic since the 1979 NCAA title game, and it was a memorable one. In Game 5, with the temperature inside Boston Garden approaching 100 97 degrees, Bird pumped in 34 points, leading the Celtics to a 121-103 victory. In Game 7 a record TV basketball audience watched Bird score 20 points and gather 12 rebounds in Boston's 111-102 win. With series averages of 27.4 points and 14.0 rebounds, Bird was named Finals MVP.

Bird's scoring average soared to 28.7 points in 1984-85, the second-highest mark in the league and the second highest of his career. He boosted that average with a career-best 60 points against Atlanta. He also canned 56-of-131 three-point attempts for a .427 percentage, second in the NBA behind the Lakers' Byron Scott. Injuries to Bird's elbow and fingers, however, contributed to the Celtics' six-game loss to the Lakers in the 1985 Finals. Nevertheless, at season's end Bird won his second consecutive NBA Most Valuable Player Award.

The following year, which saw Boston win its 16th championship, Bird attained living-legend status. He was showered with commendations: NBA MVP, Finals MVP, The Sporting News Man of the Year, and the Associated Press Male Athlete of the Year. He led the league in three-pointers made (82) and in free throw percentage (.896), an unheard-of accomplishment for a forward. He placed in the top 10 in three other categories. He even won the first-ever three-point shooting competition at the NBA All-Star Weekend. The Celtics finished the 1985-86 season with a 67-15 record; their best under Bird. In the NBA Finals against Houston, Bird nearly averaged a triple-double (24.0 ppg, 9.7 rpg, 9.5 apg). In the decisive Game 6 Bird tallied 29 points, 11 rebounds and 12 assists. He earned a second Finals MVP Award.

The next year brought yet another amazing Bird feat. He became the first player ever to shoot at least .500 from the floor (.525) and .900 from the free throw line (.910) in the same season. In classic Bird fashion, he proved that was no fluke by doing it again the following season (.527 and .916). And he still managed to average more than nine rebounds and six assists both seasons.

A crafty defensive player, Bird's most famous steal came in Game 5 of the 1987 Eastern Conference Finals against Detroit. With five seconds remaining and the Celtics trailing 107-106, Bird stole an Isiah Thomas inbounds pass and fed Dennis Johnson, whose layup gave Boston the win. The Celtics won the physical, bitter series in seven games and advanced to the NBA Finals for the fourth consecutive year, meeting the Lakers for the third time. But Los Angeles won the series in six games.

Bird, now 30 years old and with worsening back condition and foot problems as well, would not win a fourth championship ring. But there were plenty more heroics yet to come.

In 1987-88, Bird was the first Celtic ever to record a 40-20 game, with a 42-point, 20-rebound effort against Indiana. He averaged a career-high 29.9 points that year, falling just five points short of averaging 30 per contest. Bird also won his third consecutive NBA Long Distance Shootout title, a feat later matched by Chicago Bulls' Craig Hodges from 1990-92.

In Game 7 of the Eastern Conference Semifinals that year against Atlanta, Bird engaged in a memorable fourth-quarter shootout with the Hawks' Dominique Wilkins. Bird poured in 20 points in the final period to outdo his counterpart and lead the Celtics to victory -- even though he had bronchial pneumonia. The Celtics, however, fell to the Pistons in the conference finals.

Surgery to remove bone spurs from both heels limited Bird to only six games in 1988-89. The following year Bird posted the third-longest free-throw streak in NBA history, hitting 71 consecutive attempts. Bird missed 22 games in 1990-91 because of a compressed nerve root in his back, a condition that eventually forced his retirement. In a first-round series that year, Bird badly bruised his face in a second-quarter fall in Game 5 against Indiana. His back was also hurting, but Bird came back in the third period to help lift the Celtics to an emotional 124-121 victory. A disk was removed from his back after the season, but it didn't help all that much.

The following year was Bird's last. He missed 37 games because of the continuing back problems. In a nationally televised game against Portland in March, Bird pulled off one final miracle performance -- he scored 16 points in the fourth quarter, including the Celtics' last nine points and a game-tying three-pointer with two seconds left. Boston won, 152-148, in double overtime. Bird finished with 49 points, 14 rebounds, 12 assists and 4 steals.

"Anytime you have Bird on the floor, anything can happen," Portland's Clyde Drexler told the Boston Herald after the game.

In one of the only noteworthy gaffes of his career, Bird missed a routine layup in overtime that would have tied Game 4 of a playoff series with Cleveland that spring. The Cavaliers won in seven games; Boston lost three of the four games couldn't play because of his back.

The end of Bird's career was at hand, but not before one last achievement: a gold medal with the 1992 U.S. Olympic Dream Team, which dominated the competition at Barcelona and won millions of fans for the sport with its brilliance.

As the 1992-93 NBA season approached, Bird decided he could not continue. On Aug. 18, 1992 he announced his retirement as a player. After 897 games Bird retired with 21,791 points (24.3 ppg), 8,974 rebounds (10.0 rpg) and 5,695 assists (6.3 apg). During his career he shot .496 from the floor and .886 from the free-throw line, ranking fifth all-time in the latter category behind Mark Price, Rick Barry, Calvin Murphy and Scott Skiles.

Bird was named a special assistant in the Celtics' front office, with limited duties that included some scouting and player evaluation. In reality, he spent most of the next five years in Florida, playing golf and taking it easy. He did some commercials and appeared in a few films, including Michael Jordan's Space Jam.

But mostly he was bored. He missed the competition, and with each passing year the urge grew to get back into the NBA in a more active capacity. Finally, with the Celtics in a decline that hit bottom in 1996-97, Bird decided to take the plunge. When the Celtics named Rick Pitino as the franchise's new President and Head Coach, Bird knew any role for him in Boston would be a limited one. So he cut the ties and went home.

On May 12, 1997, Bird was named head coach of the Indiana Pacers. Even though he had never coached a game in his life, the Pacers had no qualms about turning over the reins to Bird.

"This guy is the epitome of everything I've tried to do here," Pacers President Donnie Walsh said of Bird. "When I started here, I wanted to see the high school, college and professional basketball worlds come together, and Bird symbolizes that. I also really believe he can be a heck of a coach.

"He pulls people together. When he talks, you come into his world. That's what a coach has to do."

Despite joking that he hoped he could get the Xs and Os right in the huddle, and that he didn't draw up any plays with himself in them, Bird approached his new role with typical aww-shucks aplomb.

"I'm new at this (coaching) game but I feel I can get the job done," he said. "I have all the confidence in the world that I'll be able to handle these guys and do the things that are necessary to win games."

Bird did a fine job in his three seasons on the bench. In his first season, the Pacers with Reggie Miller as it's main weapon, were defeated by the defending champion Chicago Bulls and Jordan in a tough seven-game conference finals series. And in the 2000 NBA Finals, the Pacers succumbed in a six-game series to the Lakers, led by Shaquille O'Neal and Kobe Bryant, for the Lakers' first of three consecutive titles.

Bird resigned as Pacers' coach after that NBA Finals appearance and has attempted to come back to the league in an ownership capacity. An avid outdoorsman who also has a passion for country music, auto racing, golf and the St. Louis Cardinals has many interests. He also owns "Larry Bird's Boston Connection," a hotel/restaurant in Terre Haute that also serves as a museum for many of his trophies and awards.

Career Statistics

G FG% 3PFG% FT% Rebs RPG Asts APG Stls Blks Pts PPG
897 .496 .376 .886 8,974 10.0 5,695 6.3 1,556 755 21,791 24.3

Magic Johnson

Magic Johnson

Earvin "Magic" Johnson Lansing Michigan, 14 augustus 1959 is een van de meest succesvolle Amerikaanse basketballers aller tijden.

Hij speelde als pointguard. Hij behaalde zijn grootste successen met de Los Angeles Lakers in de tachtiger jaren. Samen met Larry Bird (van de Boston Celtics), wordt hij gezien als een van de exponenten die het professionele basketbal weer interessant voor de media maakte.

Hij begon zijn carrière op Everett highschool, waar hij zich al snel ontwikkelde tot een van de beste spelers van dat niveau, en behoorde tot de McDonald's All-Americans in het jaar 1976-1977.

Ondanks dat er zich meerder universiteiten hadden gemeld koos hij onder grote publieke belangstelling voor zijn eigen Michigan State, waar hij de positie van zijn dromen, pointguard mocht gaan vervullen.

Met zijn lengte van twee meter en vijf centimeter en zijn uitzonderlijke balvaardigheid, spelinzicht en passing ontwikkelde hij zich al snel samen met Larry Bird (die op dat moment uitkwam voor Indiana state) tot de beste spelers op college niveau van dat moment. In 1979 veroverde hij ten koste van het team van Larry bird het begeerde NCAA kampioenschap in een van de grootste college veldslagen, ooit vertoond.

Later dat jaar werd hij als nummer 1 in de NBA draft gekozen door de Los Angeles Lakers, waar hij in het team van Kareem Abdul-Jabbar terecht kwam. Met zijn legendarische passing bleek hij al snel een uitstekende aanvulling te zijn in het team van de lange center Jabbar. Johnson behaalde met de Lakers 5 NBA kampioenschappen en werd hij drie keer uitgeroepen tot Most Valuable Player.(Gedurende zijn carrière in de NBA haalde hij een gemiddelde van 19.5 punten per wedstrijd, 10.1 assists per wedstrijd, 7.2 rebounds per wedstrijd en 1.7 steals per wedstrijd.)

Hij stopte met spelen in het begin van de jaren negentig, toen hij ook bekend maakte dat hij HIV sero-positief was. Hiermee heeft hij het taboe rond HIV willen doorbreken.

Hij werkt nu voornamelijk als analist voor de Amerikaanse televisie en doet veel aan liefdadigheid. Hij gebruikt zijn status als voormalige sportster om onderbedeelden een kans te geven en meer bewustheid te creëren rondom HIV en AIDS. Hij staat nog steeds bekend als een van de beste pointguards aller tijden en is opgenomen bij de 50 beste NBA spelers ooit.

NBA-kampioen

7 Byrnes - 9 Chones - 10 Nixon - 14 Holland - 15 Lee - 21 Cooper - 31 Haywood - 32 Johnson - 33 Abdul-Jabbar - 52 Wilkes - 54 Landsberger - Coach Westhead

5 Jordan - 8 Brewer - 10 Nixon - 11 McAdoo - 21 Cooper - 31 Rambis - 32 E. Johnson - 33 Abdul-Jabbar - 34 C. Johnson - 40 McGee - 52 Wilkes - 54 Landsberger - Coach Riley

4 Scott - 10 Nixon - 11 McAdoo - 12 Lester - 21 Cooper - 31 Rambis - 32 Johnson - 33 Abdul-Jabbar - 35 Spriggs - 40 McGee - 41 Kupchak - 42 Worthy - 43 Nevitt - Coach Riley

1 Matthews - 4 Scott - 21 Cooper - 24 Branch - 31 Rambis - 32 Johnson - 33 Abdul-Jabbar - 42 Worthy - 43 M. Thompson - 45 Green - 52 Smrek - 55 B. Thompson - Coach Riley

1 Matthews - 4 Scott - 19 Campbell - 20 Wagner - 21 Cooper - 31 Rambis - 32 Johnson - 33 Abdul-Jabbar - 42 Worthy - 45 Green - 52 Smrek - 55 Thompson - Coach Riley

Michael Jordan

Michael Jordan

Michael Jordan
NBA-speler
'
Bijnaam Air Jordan
His Airness
MJ
Positie Shooting guard
Lengte 1,98 m
Geboortedatum 17 februari 1963
Geboorteplaats New York City VS
Draft 3e overall, 1984
Chicago Bulls
Actieve jaren 1984–1993
1995–1998
2001–2003
Team(s) - Chicago Bulls (1984–1993)
- Chicago Bulls (1995–1998)
- Washington Wizards (2001–2003)
Titel(s) - NBA kampioen 1990-91
- NBA kampioen 1991-92
- NBA kampioen 1992-93
- NBA kampioen 1995-96
- NBA kampioen 1996-97
- NBA kampioen 1997-98
- Olympisch kampioen 1984
- Olympisch kampioen 1992
Award(s) - NBA Defensive Player of the Year (1988)
- NBA Finals MVP (1991-1993, 1996-1998)
- NBA MVP (1988, 1991, 1992, 1996, 1998)
- NBA Rookie of the Year (1985)
NBA All-Star 14: 1985-1993, 1996-1998, 2002, 2003
Basketbal

Michael Jeffrey Jordan (New York City, 17 februari 1963) is een Amerikaanse basketbalspeler.

I

College

Michael speelde tussen 1981 en 1984 collegebasketbal bij het alom bekende UNC (University of North Carolina), de Tar Heels van coach Dean Smith. In de finale van het NCAA toernooi van 1982 (in de strijd om de nationale titel), scoort hij (in zijn eerst seizoen als college-basketballer) de laatste twee punten (deze punten zouden later bekend worden als :"the shot") en bepaalt de eindstand op 63-62 in een overwinning op Georgetown. Dit betekent meteen de eerste titel van coach Smith. Zowel in 1983 als 1984 wordt hij door Sporting News als Player of the Year gekozen en in 1984 ontvangt hij ook de Wooden en Naismith Awards, twee van de meest prestigieuze college-titels voor beste Collegebasketballer van het jaar. Hij moet dan nog aan zijn laatste jaar op de universiteit beginnen maar besluit om zijn studie voorlopig te onderbreken en te kiezen voor de NBA: hij stelt zich beschikbaar voor de NBA Draft van 1984 (waarin NBA teams kunnen kiezen uit nieuw talent, voornamelijk uit het collegebasketbal maar tegenwoordig ook uit het highschoolbasketbal en het buitenland).

NBA, de beginjaren

Met de derde keuze kiezen de Chicago Bulls Michael Jordan uit de NBA Draft. Iedereen staat versteld dat de tweevoudig Collegespeler van het Jaar niet als tweede wordt gekozen, maar de Portland Trailblazers kozen voor lengte (Sam Bowie), terwijl al duidelijk was dat Akeem Olajuwon (die later een H zou toevoegen aan zijn voornaam) naar 'hometown' Houston zou gaan. Nog voordat zijn carrière van start gaat, doet Jordan mee aan de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, en met Team USA wint hij goud (mede-Olympiërs van toen waren o.a. Patrick Ewing en Chris Mullin, met wie hij in 1992 wederom goud zou winnen). In zijn derde wedstrijd als prof scoort hij al 37 punten, een kleine voorbode van wat komen zou: 49 punten tegen de Detroit Pistons, 5 dagen voor zijn 22e verjaardag. Dit betekende een rookie-record, dat pas verbroken zou worden in 1996/1997 door Allen Iverson. Hij eindigde het seizoen met 28,2 punten gemiddeld en werd bekroond met de Rookie of the Year-Award (Nieuwkomer van het jaar).

In zijn tweede seizoen speelde hij nauwelijks, omdat hij een gebroken voet had, maar ondanks zijn afwezigheid plaatste Chicago zich toch voor de play-offs. In de eerste ronde mocht het team uit de Windy City het opnemen tegen de Boston Celtics van Larry Bird, Kevin McHale en Robert Parish. Hoewel ze uit de eerste ronde vielen door drie wedstrijden op rij te verliezen, scoorde Jordan 63 punten (een playoff-record) in één van die partijen en lokte daarmee Larry Bird tot de reactie: "I think it's just God disguised as Michael Jordan". Jordan was toen net 23 jaar oud.

De 'outburst' tegen Boston was slechts het begin van wat van Jordan een legende zou maken. In het seizoen '86/'87 wordt hij voor het eerst topscorer (o.a. door negenmaal op rij 40 punten te scoren) en met de 37,1 punten per wedstrijd is hij de enige die in de buurt komt van de statistieken van de legendarische Wilt Chamberlain. Ondanks het scoringsgeweld van Jordan, worden de Bulls voor het tweede jaar op rij met 3-0 door de Celtics uit de playoffs gegooid.

Het seizoen '87/'88 staat te boek als een van Jordans beste, hoewel er geen kampioenschap werd gewonnen. Hij werd voor de tweede maal topscorer; werd gekozen tot meest waardevolle speler (MVP), Defensive Player of the Year, MVP van de All Star Game (mede door 40 punten te scoren, een All-Star record); won de Slam Dunk Contest tijdens het All-Star Weekend; werd gekozen tot het All NBA First Team en All Defensive First Team (beide voor de eerste keer). Ditmaal reiken de Bulls een ronde verder in de playoffs maar een nieuwe 'nemesis' werd gevonden: de Detroit Pistons, onder aanvoering van Isaiah Thomas, Joe Dumars en het opkomende verdedigende talent Dennis Rodman. Ze werden met 4-1 verslagen maar dat is geen schande te noemen: de Pistons stootten door tot de finale waarin ze verloren van de Lakers. Zowel in 1989 als in 1990 zouden de Bulls in de Conference Finals (de finale van playoffteams uit het Oosten, waarvan de Bulls deel uitmaakte) verliezen van diezelfde Pistons, die een effectief defensie-systeem hadden bedacht: de "Jordan Rules", die ervoor zorgden dat Jordan continu dubbel en soms door drie man werd bewaakt.

Changes

Doordat de Bulls teveel op Jordan moesten leunen, besloot het management van de franchise om een aantal spelers van kaliber te halen. Forward/center Horace Grant werd gedraft en de veelzijdige 'small forward' Scottie Pippen werd gehaald uit dezelfde draft (hij werd gedraft door Seattle maar werd geruild met center Olden Polynice). De echte verandering kwam in 1989. Coach Doug Collins werd ontslagen en assistent Phil Jackson werd aangesteld als nieuwe Head Coach. Hij en assistent Tex Winters hadden een ingewikkeld systeem bedacht, genaamd de Triangle Offense (ofwel de Triple Post). Het komt er in het kort op neer dat met vijf spelers drie driehoeken worden gevormd. Die driehoeken zijn de pass-lijnen. Deze tactiek was het laatste stukje van de puzzle voor Jordan en zijn team om succesvol te worden. In 1990 lukte dit nog niet echt, maar dat kwam omdat het team nog niet wist hoe het de Pistons moest aanpakken. In 1991 veranderde echter alles.

Champions

Voor de vijfde maal op rij wordt Jordan topscorer en leidt ze wederom naar de Conference Finals tegen alweer de Pistons. Ditmaal wordt de Triangle Offense beter begrepen. De Pistons worden met 4-0 verslagen en de wereld kan zich opmaken voor een tweestrijd tussen Jordan en de leider van de Los Angeles Lakers, Earvin "Magic" Johnson, die zijn team tussen 1980 en 1988 naar 5 NBA-titels leidde. De Lakers leggen het af tegen de ontketende Bulls: 4-1. Jordan maakt in een van de finalewedstrijden "The Move": Tijdens een aanval snijdt hij door het midden van de bucket, ontvangt de pass en gaat omhoog voor de eenhandige dunk, die hij makkelijk had kunnen maken. Hij ziet echter in zijn ooghoek een verdediger van de Lakers aanstalten maken om omhoog te gaan en hij besluit anders: in 'mid-air' verandert hij van hand en 'scoopt' de bal via de linkerzijde van het bord binnen. Tweemaal zouden de Bulls hun titel met succes verdedigen: in 1992 tegen de Portland Trailblazers van Clyde "The Glide" Drexler en in 1993 tegen de Phoenix Suns van de MVP van dat seizoen, Charles Barkley (die overigens dat seizoen van Philadelphia overgekomen was).

Come Back Kid

Na zijn hierboven omschreven pensioen, de dood van zijn vader en omzwervingen in de honkbalwereld, keert Jordan in maart '95 met drie woorden terug in de NBA: "I'm back". Al in zijn vijfde wedstrijd scoort hij 55 punten tegen de vijand van de jaren '90, de New York Knicks. In dat jaar worden de Bulls in de halve finales van de Eastern Conference door de Orlando Magic van Shaquille O'Neal en Anfernee "Penny" Hardaway met 4-2 verslagen. De Magic zouden uiteindelijk de finale halen en die met 4-0 verliezen van de Houston Rockets van... Hakeem Olajuwon (in hetzelfde jaar gedraft als Jordan). De Bulls zouden sportieve revanche nemen.

In zijn eerste volledige seizoen na de come-back wordt Jordan voor de achtste maal topscorer van de NBA, maar iets veel memorabelers is geschied: de Bulls zijn het eerste team in de geschiedenis van de NBA (die sinds 1947 officieel bestaat) dat 70 wedstrijden wint. Ze winnen er zelfs 72 van de 82! Nog meer prijzen voor teamleden: Jordan wordt MVP, Phil Jackson wordt Coach Of The Year, forward Toni Kukoc wordt beste zesde man. In de finals verslaan de Bulls de Seattle Supersonics van Shawn "the Reignman" Kemp en Gary "the Glove" Payton. Zij zullen hun titel succesvol verdedigen door tweemaal op rij de Utah Jazz van Hall of Fame-tandem Karl Malone en John Stockton met 4-2 te verslaan. De Bulls hadden iets voor elkaar gekregen wat zelfs de machtige Celtics in de jaren '50 en '60 niet voor elkaar kregen: twee aparte "Three-Peats" (drie opeenvolgende titels). Jordan wint in al die jaren ook de Finals MVP-Award en verbrijzelt daarmee het oude record van "Magic" Johnson (drie).

Trivia

  • Michael Jordan was 1,98 m lang en 90 kg zwaar (tijdens zijn carrière bij de Bulls).
  • Jordan maakte ooit 69 punten in één reguliere competitiewedstrijd (1988) en 63 in een playoff-wedstrijd (playoff-record)
  • Het rugnummer van Jordan was 23. Hij speelde na zijn eerste terugkeer in 1995 met het rugnummer 45, omdat zijn broer dat nummer droeg bij het college-baseball. Na dit mislukte seizoen echter, besloot hij terug te keren naar nummer 23. Daarvoor speelde hij noodgedwongen met rugnummer 12, nadat zijn jersey in 1990 voor aanvang van de wedstrijd tegen de Orlando Magic uit een tas was gestolen.
  • De vrouw van Jordan, Juanita, eiste na hun scheiding in januari 2002 de zeggenschap over hun drie kinderen op.
  • Jordan speelde samen met Bugs Bunny in de film Space Jam uit 1996.
  • Jordan is op dit moment nog een van de best betaalde sportmannen (dankzij reclame inkomsten), terwijl hij al enkele jaren is gestopt.
  • Hij is de eerste speler die tijdens een All-Star Game een triple-double wist te noteren
  • Hij was na Willis Reed (New York Knicks) in 1970 de eerste speler die alle drie de MVP-awards in een seizoen wist te winnen (Reguliere seizoen, All Star Game, Finals). Hij is echter wel de eerste die dit twee keer wist te doen (1996 en 1998). Slechts één speler deed hem dit na: Shaquille O'Neal (2000), maar hij moest de MVP-award voor de All Star Game wel delen met Tim Duncan.

in 2001 heeft hij een nieuw record bevestigd door op zijn 38ste 51 punten te scoren.


Shaquille o'neal

Shaquille O'Neal

Shaquille O'Neall (32) tijdens een wedstrijd tussen de New Orleans Hornets en de Phoenix Suns
Shaquille O'Neall (32) tijdens een wedstrijd tussen de New Orleans Hornets en de Phoenix Suns

Shaquille Rashaun O'Neal (Newark, New Jersey 6 maart 1972), is een basketbalspeler bij de Phoenix Suns in de NBA. Shaquille, kortweg 'Shaq' wordt met 2 m 16 en ruim 147,4 kg beschouwd als één van de sterkste spelers die de NBA ooit gekend heeft.


Jeugd

O'Neal kreeg de naam "Shaquille Rashaun" (wat "Kleine Strijder" in Arabisch betekent) van zijn biologische vader, Joseph Toney. Zijn moeder, Lucille O'Neal Harrison, huwde leger sergeant Phillip Harrison kort na de geboorte van Shaquille. Shaq bracht enkele kinderjaren door in Duitsland in Wildflecken, Beieren, waar zijn stiefvader Harrison gestationeerd was. Hier kwam hij voor het eerst in aanraking met een basketbal.

O'Neal brak in zijn jeugd allebei zijn polsen tijdens het klimmen tussen twee bomen. Hij gebruikt dit als een verklaring voor zijn lage vrije worp gemiddelde.

Basketballoopbaan

Louisiana State University

Hij bereikte voor het eerst nationale aandacht als ster bij Robert G. Cole Junior-Senior High School in San Antonio, Texas. Hij werd de speler van het jaar van zijn High School tijdens zijn speeljaren. Daarna ging hij naar de Universiteit van de Staat van Louisiana waar hij een diploma behaalde in Handels Wetenschappen. Tijdens zijn jaren aan LSU werd hij tweemaal gekozen voor de eerste All-American ploeg, was hij twee maal de Zuidwestelijk Conferentie speler van het jaar en werd hij in 1991 verkozen tot nationale speler van het jaar.

Orlando Magic

Hij werd als eerste speler geselecteerd in 1992 NBA draft door Orlando Magic en hielp het team aan een prijzenswaardige 41 overwinningen dat jaar en miste de playoffs met het kleinste verschil. Hij verhoogde verder zijn bekendheid dat jaar met twee beruchte dunks waarmee de steunen braken die de mand aan de rugplank houden, de eerste tegen de Phoenix Suns en de tweede tegen de New Jersey Nets.

In seizoen 93-94, hielp Shaq de Magics aan hun eerste playoff plaats ooit.

In 94-95, zorgden O'Neal en Anfernee 'Penny' Hardaway dat hun team de NBA finale bereikten, maar verloren daarin van de Houston Rockets in vier wedstrijden.

Los Angeles Lakers

Na het seizoen 95-96 verliet O'Neal Orlando om zich aan te sluiten bij de Los Angeles Lakers voor een ongekend zeven jaar contract van 120 miljoen dollar. Hij en zijn teammate Kobe Bryant leidde tot één van meest efficiënte guard-center combinaties in geschiedenis van de NBA, hoewel hun verhouding gespannen was en de twee vaak met elkaar in het openbaar en privé in aanvaring kwamen.

Hoe dan ook, de twee getraind door Phil Jackson genoten enorm succes op het veld, aangezien O'Neal en Bryant Los Angeles Lakers tot drie opeenvolgende NBA- titels leidden (2000, 2001, 2002). Shaq werd drie maal verkozen tot MVP van de NBA finales en had het hoogste gemiddeld voor een center in de geschiedenis van NBA finales. Hij werd ook verkozen tot de Meest Waardevolle Speler (MVP) voor het seizoen 99-2000.

Aan het begin van het seizoen van 2003-04 kondigde O'Neal aan dat hij naar een uitbreiding van zijn contract streefde. Het bestuur van de Lakers was aarzelend om zijn eisen in te willigen. De Lakers boden O'Neal in februari 2004 een contract aan om de hoogst betaalde speler te blijven in de competitie maar O’Neal weigerde.

Nadat de Lakers door de Detroit Pistons verslagen werden in de NBA-finales, werd O'Neal geïrriteerd door commentaren van de algemene manager van de Lakers, Mitch Kupchak, in verband met zijn toekomst binnen het team. Daarop eiste O’Neal een onmiddellijke transfer. O'Neal werd verhandeld aan de Miami Heat in ruil voor Lamar Odom , Brian Grant , en Caron Butler .

Miami Heat

Op 14 juli 2004, werd Shaq officieel getransfereerd naar de Miami Heat voor Caron Butler, Lamar Odom, Brian Grant en een eerste-ronde selectie in de NBA Draft. De ruil werd onmiddellijk bestempeld als één van belangrijkste in de sportgeschiedenis, met analisten die pessimistisch waren dat één man zoveel zeer belangrijke spelers van Miami kon vervangen. Nochtans overtrof de herboren Shaq alle verwachtingen, waarbij Miami als eerste eindigde in de Oostelijke Conferentie. De overgekomen spelers van Miami, konden er echter niet voor zorgen dat de Lakers de playoffs haalden. O’Neal verloor nipt de toekenning van de 2004-2005 MVP aan Steve Nash van de Phoenix Suns. Ondanks een diepe dijkneuzing, loodste Shaq Miami naar de Oostelijke Conferentie Finale waarin ze in zeven wedstrijden nipt verloren van Detroit.

In Augustus 2005 ondertekende O’Neal een verlenging van zijn contract voor 5 jaar voor een totaal bedrag van 100 miljoen dollar. Terwijl de critici deze verlenging als het teveel betalen van een verouderende speler aan de kaak stelden, loofden de voorstanders het management van de Heat voor het behouden van de waarschijnlijk meest dominante speler in NBA voor "slechts" 20 miljoen dollar per jaar en dit tijdens een periode waar de middelmatige of constant geblesseerde spelers zoals Keith Van Horn , Derek Anderson, Allan Houston of Brian Grant bijna hetzelfde bedrag krijgen.

Door dit contract te ondertekenen, weerlegde O'Neal de vroegere commentaren over hem, die beweerde dat hij nooit een loonverlaging zou toestaan in het belang van het team. Hij ontvangt nu “maar” 20 miljoen dollar in plaats van 30 miljoen dollar en dit om de Heat in de mogelijkheid te stellen om goede spelers te kunnen aankopen.

Dit alles heeft geleid tot het eerste kampioenschap voor de Miami Heat in de geschiedenis. In het seizoen 2005-2006 wist Miami met de sterren O'Neal en Dwayne Wade de Dallas Mavericks in de NBA-finale te verslaan.

Statistieken

Gemiddelden

Jaar Team W WS MPW DP% 3P% VW% ORPW DRPW TRPW APW SPW BPW TOPW FPW PPW
92-93 ORL 81 81 37.9 .562 .000 .592 4.2 9.6 13.9 1.9 0.7 3.5 3.79 4.00 23.4
93-94 ORL 81 81 39.8 .599 .000 .554 4.7 8.5 13.2 2.4 0.9 2.8 2.74 3.50 29.3
94-95 ORL 79 79 37.0 .583 .000 .533 4.2 7.3 11.4 2.7 0.9 2.4 2.58 3.30 29.3
95-96 ORL 54 52 36.0 .573 .500 .487 3.4 7.7 11.0 2.9 0.6 2.1 2.87 3.60 26.6
96-97 LAL 51 51 38.1 .557 .000 .484 3.8 8.7 12.5 3.1 0.9 2.9 2.86 3.50 26.2
97-98 LAL 60 57 36.3 .584 .000 .527 3.5 7.9 11.4 2.4 0.6 2.4 2.92 3.20 28.3
98-99 LAL 49 49 34.8 .576 .000 .540 3.8 6.9 10.7 2.3 0.7 1.7 2.49 3.20 26.3
99-00 LAL 79 79 40.0 .574 .000 .524 4.3 9.4 13.6 3.8 0.5 3.0 2.82 3.20 29.7
00-01 LAL 74 74 39.5 .572 .000 .513 3.9 8.8 12.7 3.7 0.6 2.8 2.95 3.50 28.7
01-02 LAL 67 66 36.1 .579 .000 .555 3.5 7.2 10.7 3.0 0.6 2.0 2.55 3.00 27.2
02-03 LAL 67 6682 37.8 .574 .000 .622 3.9 7.2 11.1 3.1 0.6 2.4 2.93 3.40 27.5
03-04 LAL 67 67 36.8 .584 .000 .490 3.7 7.8 11.5 2.9 0.5 2.5 2.91 3.40 21.5
04-05 MIA 73 73 34.1 .601 .000 .461 3.5 6.9 10.4 2.7 0.4 2.3 2.78 3.60 22.9
05-06 MIA 59 58 30.6 .600 .000 .469 2.9 6.3 9.2 1.9 0.4 1.8 2.85 3.90 20.0
06-07 MIA 19 18 26.2 .560 .000 .437 2.5 4.8 7.3 1.7 0.2 1.6 1.84 3.40 16.1
Carrière
960 951 36.8 .580 .050 .527 3.8 7.9 11.7 2.8 0.6 2.5 2.85 3.40 26.1
Playoff
171 171 39.8 .562 .000 .515 4.3 8.2 12.5 3.0 .57 2.30 3.02 3.50 26.6
All-Star
9 7 24.8 .528 .000 .453 3.1 5.4 8.6 1.0 1.33 1.89 1.89 2.40 17.6

Totalen

Jaar Team Min DPG-P 3PG-P VWG-P OffR DefR TotR Ast Stl Blk TO F Ptn
92-93 ORL 3071 733-1304 0-2 427-721 342 780 1122 152 60 286 307 321 1893
93-94 ORL 3224 953-1591 0-2 471-850 384 688 1072 195 76 231 222 281 2377
94-95 ORL 2923 930-1594 0-5 455-854 328 573 901 214 73 192 204 258 2315
95-96 ORL 1946 592-1033 1-2 249-511 182 414 596 155 34 115 155 193 1434
96-97 LAL 1941 552-991 0-4 232-479 195 445 640 159 46 147 146 180 1336
97-98 LAL 2175 670-1147 0-0 359-681 208 473 681 142 39 144 175 193 1699
98-99 LAL 1705 510-885 0-1 269-498 187 338 525 114 36 82 122 155 1289
99-00 LAL 3163 956-1665 0-1 432-824 336 742 1078 299 36 239 223 255 2344
00-01 LAL 2924 813-1422 0-2 499-972 291 649 940 277 47 204 218 256 2125
01-02 LAL 2422 712-1229 0-1 398-717 235 480 715 200 41 137 171 199 1822
02-03 LAL 2535 695-1211 0-0 451-725 259 483 742 206 38 159 196 229 1841
03-04 LAL 2464 554-948 0-0 331-676 246 523 769 196 34 166 195 225 1439
04-05 MIA 2492 658-1095 0-0 353-765 253 507 760 200 36 171 203 262 1669
05-06 MIA 1806 480-800 0-0 221-471 172 369 541 113 23 104 168 230 1181
06-07 MIA 498 130-232 0-0 45-103 47 92 139 33 4 31 35 65 305
Carrière
35289 9938-17471 1-20 5192-9847 3665 7556 11221 2655 623 2408 2740 3302 25069
Playoff
6813 1759-3132 0-0 1028-1995 741 1401 2142 517 97 393 517 604 4546
All-Star
223 67-127 0-2 24-53 28 49 77 9 12 17 17 22 158

Filmografie

Shaquille O'Neal speelde ook mee in enkele films:

Televisie

  • Hij had in 2007 een programma genaamd Shaq's Big Challenge, waarin hij zwaarlijvige kinderen liet afvallen.